Σύμφωνα με έρευνα της Kappa Research το 27% των Ελλήνων αναζητά έναν στιβαρό ηγεμόνα. Αναζητά τον πατερούλη που θα εναποθέσει επάνω του όλες τις ευθύνες, θα του παραχωρήσει κάθε δυνατότητα λήψης απόφασης προκειμένου να οδηγήσει το «λαό» σε απάνεμα λημέρια. Τι δε λαμβάνει υπόψη μία τέτοια άποψη; Το γεγονός ότι φθάσαμε εκεί που φθάσαμε οφείλεται στην παραίτηση της πλειοψηφίας από το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να συμμετέχει και να αποφασίζει. Το 27% λοιπόν αναζητά μία λύση η οποία δημιούργησε το πρόβλημα. Παραχωρεί εξουσίες που θα του στερήσουν τη δυνατότητα του ελέγχου, θεωρώντας ότι ο ίδιος, Κύριος οίδε πώς, θα συντηρήσει μία προνομιακή, πατρική, σχέση με τον Ηγεμόνα – Σωτήρα που θα τον προστατέψει. Είναι σαφέστατα μία λύση καταστροφής.
Από την άλλη έχουμε το μεγαλείο της αγανακτισμένης πλατείας. Χιλιάδες κόσμου, στις πλατείες, ξεκινώντας από το Σύνταγμα της πρωτεύουσας, περνώντας από το Λευκό Πύργο και καταλήγοντας σε μικρότερες ή μεγαλύτερες πλατείες σε κάθε ελληνική πόλη επαναδιεκδικεί το δημόσιο χώρο. Το μήνυμα σαφές, η απομονωμένη ατομικότητα είναι καταστροφική. Ο εγκαταλελειμμένος δημόσιος χώρος επανακατακτείται. Η συλλογικότητα αποκτά μία νέα αφήγηση και ένα μέλλον αισιοδοξίας ανοίγεται μπροστά. Αν η πρώτη λύση, αυτή του Σωτήρα, αντιστοιχεί σε μία ανήμπορη παιδικότητα, που ακόμη και αν δείχνει σημάδια κακοποίησης, απαιτεί τον αφέντη που αποδεδειγμένα έχει κακοποιήσει, η αγανακτισμένη πλατεία αντιστοιχεί σε μία σφριγηλή εφηβεία που αμφισβητεί και γκρεμίζει κατεστημένες παραδοχές.
Όπως λοιπόν η εφηβεία, με τις εκρήξεις της, τις αμφισβητήσεις της, την απορία της, την κατακρήμνιση του δήθεν αυταπόδεικτου και την επίθεσή της στην αυθεντία οδηγεί σε αμηχανία τους «λογικούς», τους «μυαλωμένους», τους «ρεαλιστές» έτσι και η αγανακτισμένη πλατεία δέχεται τη νουθεσία της εξουσίας, των πολιτικών και δημοσιογράφων του ρεαλισμού. Δεν τους καταλαβαίνουν, τους αγανακτισμένους, γιατί έχουν βγει έξω από τα λογικά κουτάκια, από το συνηθισμένο του δεξιού και αριστερού συντηρητισμού. Βρίζουν, λέει, τη Βουλή όταν το μόνο που κάνουν είναι να ξεσκεπάζουν την απάτη μίας «συναίνεσης» που ποτέ δεν ζήτησε νομιμοποίηση, όταν επιτίθενται στη διγλωσσία και στη διπροσωπία των από μέσα. Όταν με λίγα λόγια υπερασπίζονται την ίδια την ουσία της δημοκρατίας ενάντια σ’ αυτούς που έπαιξαν εις βάρος της. Όταν ζητούν η Βουλή να είναι Βουλή και όχι ένα συνονθύλευμα χειροκροτητών αυτών που καταχράστηκαν τη λαϊκή βούληση. Όταν ζητούν αξιοπρέπεια, δουλειά, κοινωνική ισότητα, εθνική ανεξαρτησία, παρρησία και αντίσταση στην επίθεση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Όταν εξεγείρονται ενάντια στην ακατανόητη παραίτηση των από μέσα να ελέγχουν αυτούς που αρνούνται να υπερασπιστούν πατρίδα, εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική συνοχή και την αξιοπρέπεια όχι μόνο στη ζωή άλλα και στο θάνατο. Όταν λοιπόν η πλατεία υπερασπίζεται το αυτονόητο τότε οι «μυαλωμένοι» αναλύουν τους κινδύνους των «ανώριμων» τη στιγμή που το καράβι οδηγείται στη ξέρα όχι από το πλήρωμα άλλα από τον ίδιο τον δήθεν «ώριμο» Κυβερνήτη. Σαφέστατα και θα υπάρξουν ακρότητες, λάθη έκφρασης, πονηροί, ακροδεξιοί ή άλλοι, σφετεριστές αλλά προς το παρόν τουλάχιστον ο προοδευτισμός της πλατείας καταδεικνύεται από την επανάκτηση της δημόσιας σφαίρας στην πιο υλική της μορφή, τον δημόσιο χώρο.
Ο Σωτήρας – Ηγεμόνας θα βασιστεί σε μεταρρυθμίσεις, θα αλλάξει σιγά – σιγά ή περισσότερο βίαια τη χώρα δίνοντας χώρο στους «ώριμους» και τους «ρεαλιστές». Στο ξένο κεφάλαιο που ξέρει να αξιοποιεί καλύτερα την περιουσία που εμείς δημιουργήσαμε αλλά είμαστε «ανήμποροι» να διαχειριστούμε. Θα μας μεταρρυθμίσουν τη παιδεία προς την κατεύθυνση των εξειδικευμένων κατσαβιδιών που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Θα δώσει στα εθνικά λαμόγια τη δυνατότητα όχι μόνο της διαχείρισης αλλά και της «ιδιοποίησης» του εθνικού πλούτου που οι ιθαγενείς δεν ξέρουν να διαχειρίζονται.
Στην πλατεία αντιστοιχεί η επανάσταση. Η αλλαγή των πάντων. Αλλαγή στον τρόπο λήψης των αποφάσεων, το γκρέμισμα των πολιτικών και οικονομικών «τζακιών» και των μικρών, τυραννικών, πατερούληδων. Στην πλατεία αντιστοιχεί η άμεση δημοκρατία, η θέληση για κοινωνική δικαιοσύνη, για ισότητα, για ελευθερία. Στην πλατεία αντιστοιχεί το γκρέμισμα των στεγανών που δημιουργεί η εφαρμογή στυγνών ταξικών πολιτικών, η θεσμική επαναθεμελίωση του κράτους και της Πολιτικής.
Το στοίχημα παίζεται στη μετάβαση από την εφηβική κατάσταση της χυμώδους αμφισβήτησης στην ώριμη διαχείριση του συμβολικού μας χώρου η οποία θα συντηρήσει το σφρίγος και την εφηβική ομορφιά. Το στοίχημα παίζεται σε μία μετουσίωση από την παιχνιδιάρικη εφηβεία στην παιγνιώδη και φρέσκια ωρίμανση. Ο κίνδυνος είναι αυτός του φόβου των πολλών που πρέπει να γίνουν, των δυσκολιών που απαιτεί η ουσιώδης αλλαγή των πάντων. Να μην τρομοκρατηθεί από το εύρος των επιλογών και την ομορφιά των νέων δυνατοτήτων. Οι καιροί είναι δύσκολοι, οι θυσίες που θα απαιτηθούν ακόμη και σ’ αυτήν την κατεύθυνση θα είναι μεγάλες αλλά θα έχουν προοπτική. Ένα από τα μεγαλύτερα βάρη αυτής της κίνησης είναι το γεγονός ότι θα πρέπει να τραβήξουν ως το τέλος σε μονοπάτια πρωτόγνωρα και περιοχές αχαρτογράφητες. Οι πράξεις τους θα έχουν πανευρωπαϊκές συνέπειες. Αφού μας προόριζαν για ευρωπαϊκό πείραμα το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος δε θα αρέσει στο ευρωπαϊκό κατεστημένο. Χρειάζεται δόμηση διεθνών συμμαχιών για να διαχειριστούμε πρωτόγνωρες αλλά όμορφες καταστάσεις. Θα αντιμετωπίσουμε ενδοευρωπαϊκούς, ισχυρούς, ιμπεριαλισμούς οι οποίοι θα έχουν κάθε συμφέρον να εξαλείψουν φαινόμενα πλατείας και λαϊκής αντίδρασης.
Υπάρχει πιθανότητα ήττας; Σαφέστατα και μάλιστα αρκετά μεγάλη πιθανότητα. Ίσως να οδηγηθούμε σε μία παλινόρθωση. Αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση θα υπάρχει η γλύκα της προσπάθειας, το μεγαλείο της αντίστασης, η αίσθηση ότι κάναμε το καθήκον μας. Σίγουρα όμως θα υπάρξει σεβασμός σε μία τέτοια αντίδραση. Οι κρατούντες δε θα μπορούν ποτέ να κοιμούνται ήσυχοι. Ακόμη και αν νικήσουν η νίκη τους θα είναι πύρρειος και ο φόβος τους μεγάλος. Το φάντασμα της λαϊκής οργής θα πλανιέται για πάντα πάνω από το κεφάλι τους.
Τσιάμης Γιώργος 